Pag-asa Ng Bayan, Alay Sa Mundo

Baon ko ang alaala ng aking pamilya dito. Pagmamahal at kasiyahan na laging nasa puso ko. Dahil sa hirap ng buhay sa sariling lupa mas ninais kong malayo sa piling ng aking mga mahal sa buhay. Nang sa gayon maibigay ko sa aking pamilya ang masaganang buhay na aking ninanais para sa kanila. Napunta ako dito upang magtrabaho. Iba man ang mga tao,lingwahe at kultura na ngayon ko lang nakita, natuklasan at naranasan. Pinipilit kong ako ay makatayo sa laban ng buhay na aking sinuong. Laban para sa aking pamilyang minamahal. Tanging larawan, tawag at text ang pamatid ng aking kalungkutan ng sa gayon ako ay patuloy na magpunyagi sa landas na aking tinatahak. Landas na magdadala sa akin sa magandang buhay. Tanging panalangin ang sandata ko upang malabanan ang mga masamang impluwensya na maaaring makasira sa aking pangarap na binubuo. Mahirap man ang trabaho ko dito,ibinibigay ko ng husto ang kaya ko ng sa gayon hindi ako matanggal sa trabaho. Inilalagay ko sa isip lagi na mahalin ang trabaho ko. Dahil ito ang dahilan kung bakit ako nandirito. Kapag ako ay nakapapanood ng TFC hindi ko namamalayan na tumutulo na pala ang aking luha. Luha ng kagalakan na masilayan muli ang bayan na aking kinalakihan. Minsan ako ay naglilibang sa laptop na aking pinag-ipunan na kung saan nakakausap ko ang aking pamilya ng harapan pati na rin ang aking mga kaibigan. Tuwa, ngiti at may kasamang konting biruan kung kami ay nagkakausap. Dahil dito aking nalilimutan ang aking kahirapan na malayo sa bayan kong minamahal. Medyo pumayat ako noong unang taon ko dito. Marahil dahil sa kalungkutan at sa pagkain na ngayon ko lang natikman. Pinipilit kong ibagay ang aking sarili ng sa gayon ay matagalan ko ang kultura nila rito. Ako ay nagulat nang minsan, ang isa sa katrabaho kong Pilipino ay nanakit ng kapwa manggagawa dahil lamang sa di pagkakaunawaan. Tinanggal silang dalawa, umiiyak na lumapit ang kapwa ko Pilipino at humihingi ng tulong sa akin at sinabi niya kung anong buhay ang daratnan niya kung sakaling babalik siya sa Pilipinas. Sinabi nya na lahat ng kanilang pinaghirapan na ipinundar nilang mag-asawa ay naisangla at di pa nila nababayaran para lamang siya ay makapagtrabaho rito sa Italya. Naantig ang aking puso ng aking marinig ang kanyang sinabi. Kaya walang atubili kong tinulungan at sinabi kong " Naiintindihan kita, alam ko na hindi mo ginusto ang nangyari. Basta lagi ka lang manalangin at humingi ng tulong at gabay sa ating Poong Maykapal." , yan ang mga huling kataga na binaggit ko sa kanya. Muli, ako ay napaisip kung sa akin nangyari ang bagay na yun ei halos wala kaming pinagkaiba ng sitwasyon. Ipinapa-Diyos ko na lamang ang lahat na sinasamahan ko ng sipag at tiyaga.

Nagdaan ang Pasko at Bagong Taon na wala sa piling ng minamahal, tawag lang sa cellphone ang pumapawi sa aking kalungkutan sa mahahalagang araw na iyon. Pinagmamasdan ko ang mga kamay ng orasan dito sa loob ng aking kwarto at ginugunita ko ang mga masasayang araw kasama ang aking mahal sa buhay at ako'y napapangiti. Para tuloy akong baliw sa mga sandaling iyon. Mahirap kung iisipin ang buhay ng isang OFW na katulad ko. Maraming isinasakripisyo alang-alang sa pamilya. Oo, ang katawan ko nandito pero ang puso't isipan ko'y naiwan sa aking mga mahal sa buhay. Luha, pawis at sariling buhay ang puhunan ko para lamang maitaguyod at gumanda ang aming pamumuhay. Kaya, tanging dasal ko sa Poong Maykapal ay bigyan pa Niya ako ng lakas ng loob at mas malakas at matatag na katawan para sa pagtratrabaho ko rito. Hindi ko pinagsisisihan na ako ay nandirito ngayon. Bagkos mas lalo ko pang dinaragdagan ang aking kasipagan upang ako ay magtagal rito sa trabaho. Hanggang dumating ang tamang panahon na ang kontrata ko ay magwakas at puwede akong makapag-bakasyon sa Pilipinas.


Note: This is an entry to PEBA 2009. Click this link and please vote for my entry #15 My Life's Journey...